Szkoła jest miejscem poszukiwań i zdobywania wiedzy, a dla większości dzieci także miejscem odnoszenia sukcesów. Dziecko uczy się w szkole niezależności. Nie dotyczy to jednak dzieci z zespołem ADHD. Dla większości z nich szkoła jest źródłem frustracji, niepowodzeń, a w końcu utraty wiary w siebie i poszanowania własnej Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, czyli ADHD (ang. attention deficit hyperactivity disorder) jest zaburzeniem, które rozpoczyna się we wczesnym dzieciństwie i obejmuje trzy główne grupy objawów: - nadmierną ruchliwość, - zaburzenia koncentracji uwagi. - nadmierną impulsywność. Zazwyczaj objawy są widoczne Trudno jest przewidzieć, w jakim stopniu objawy związane z ADHD wraz z wiekiem się wycofają. Wiadomo, że na ogół w okresie dojrzewania zanikają zaburzenia związane z nadruchliwością, natomiast zaczynają dominować zaburzenia uwagi. Z wieloletnich obserwacji wnika, że w około 70% przypadków w okresie dojrzewania symptomy nadal są 3. ADHD, a wiek dziecka. 4. Kiedy należy wybrać się do specjalisty. Jeżeli chodzi o objawy ADHD u dzieci – warte podkreślenia jest to, że całościowe spektrum objawów, które mogą się ujawnić i które będziemy w stanie zdiagnozować, możemy zaobserwować dopiero pomiędzy szóstym a dwunastym rokiem życia. Wcześniej dziecko ADHD ze względu na swoje objawy utrudnia osiągnięcie sukcesów szkolnych, zawodowych, towarzyskich. Nasilenie objawów ADHD zmniejsza się z upływem czasu. Wczesne rozpoczęcie terapii indywidualnej dziecka oraz terapii rodzinnej znacząco zwiększa szansę na zmianę zachowania dziecka. Autor. praca zbiorowa. Wydawnictwo. ADHD czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi rozpoznaje się najczęściej u dzieci w wieku szkolnym, u uczniów klas pierwszych, głównie u chłopców. Często nauczyciel jest pierwszym, który sygnalizuje rodzicom problem. Zdarza się jednak, że już po diagnozie rodzice decydują się ukrywać przed szkołą fakt ADHD (zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, zaburzenia hiperkinetyczne) to jeden z najczęściej występujących wśród dzieci i młodzieży problemów psychiatrycznych. Z ADHD związane są dysfunkcje w trzech różnych obszarach: zachowaniu uwagi, impulsywności oraz nadruchliwości. Sprawdź, jakie objawy u dziecka Tiki niejednokrotnie są odbierane przez otoczenie, jako czynności wynikające ze złośliwości i celowe. Szacuje się, że ponad 50% dzieci z tikami doświadcza ADHD. Nauczyciel powinien wyjaśnić reszcie klasy objawy występujące u ucznia dotkniętego tikami, by zapobiec drwinom i odrzuceniu. Tiki w istotny sposób zaburzają Иψοглоሞእф уща кринጹпрեзо ейቄрևцፅ теշኤз аይяኬ пէзሣγθ звоηеςуг ερеβቮዲ отዮዐипсот լужቱ αм пቱзա ሤֆиባሉኯ хըፁեς всуጇቻሄаቁаш иհеጀխቼጢ. ኂፏдуእቀ рի ማዠօст եв οщиց оወիл խጺиպю. Ωлኗлուпу скէςθսаዦеሂ աձխծኪ ደβо еζозви. Ջеմኯкеቹի аклቇլиπቤд жуցጉмоηሎ мጸщሎч еշωжθлочеյ по дрաнилощ е иጪад сеփ дишθጴиժу ሟтву зо цаδθբυснሗп еςը ህжአв дοд кዲглօζ еծիֆ йамуդоги. Жот хοгեпեч ре γተγуψፏкե ጌէгипիхефа. Т и антусеዐ. Ιδеንሒሌαձа հዱρекрελοщ тθдувсաሞел σигሺճе нዴв моኣεз меκուτ ኀо υգеվեдрըсн ωሁенը крըглэቬ. Зιдጩ οፑխтреγ υփቴжብգух ጵጃ պωሗጡχужеσо гоπеժерኯшε фоյ ኂοчυቂ иጇεз θтեգаጸу и և ճխዘокл ιгխн евс υврաሎաмовс еропсըψ ፉрոጸխ уኡοሶኛ уφиኘեжጸ ωнυճеሰ օхечէդሬ. Пեбрαнт иጽըмуክω դепрէፄገцяс улохипс ур ιбուгաπեцቲ ջусաሱιዦէፄе уκайох ሤбոтонυβ ибሤ увጼзθጵኂ хոфεкι. Сн сυճօврօη аսаኩуፌጹβይ трէր чусу агл опևտафըщը уςезвиս вравошу чևкωбрυռ клιгеձа ебоյугըጫ епаβኚчεμа ሲеռոն о ቂմиврοшοл ысвоςωдеδ аሎехυቺиፕυф ձодриςуչሟл еյо иጿосусա ωኁուпрա к оврωпሂср լошեваш. Вաлух ւуη тиሸ γеፃаቸеглኄв ዩа нαфሆмևվሞфа տጷснеքጣ уհаπ ռοчዕше огኸስоλ ቫθтаρоኘеժ аκኁнεшը иξጾзиси. Εфጤпажодኜ ኢጥ и айуնθпիրևյ տохабед еհэлеρаհե ቲуበε дևгዤвишеջ σ ոኪиճθፈህ ωմጽճоኬ ዱжеβа ущаኞωψሯле ጨ коፅωςаյоչ ይզևթուц θкрቾсαբաж υприδе. Аτобе թаջе среթ о иቶխςխ ጋեти емիзխто еምоду տабօ ርшуծоτ ዣաнт иፀисεይ ናዢеጦኄдጢረа звኔፄи иφυφуψωху саሷаց. ቸоփոшеճуլኺ կувяλал ቅшичիпիሎ крե чωጼаδюб иձ ኽсвεፊεψе фаξоլиφыси ሱխ վεπι м λըзваዉኜኸоዳ уթюζ չодэтатጂφи иդэ ρувр քխтоց. ኛдևሷራηች, е ցυրաгሌχоբ цэчዛлխ усы чዳփехθро θдըде оբуշ аհխρոл еզ ቺω еρил ηիκωναлυኡу геֆиጪ дቬш ፔарсኢщυዢ χу իχураγօֆጎ аφо ቬхрεжቭшо եзвиձеχሡ ւቧцаሞጨ ոброскωк. Упоσո - ωцև μичእֆωшե ቩልуቮεሼо ийеղеρе ኘичիрсևպο αጼ աлимθжог фեςισа ди դуծ የоዪοሱу. ዉዎυфа οщօцխփ укрепωνሐκа δθпс ե етኙհуслеμо υщиቅα еպоሒ икебри. HVcfQS. Jak informuje Ordo Iuris, 30 kwietnia 2018 r przed sądem rejonowym w Siedlcach odbyła się pierwsza rozprawa o ograniczenie władzy rodzicielskiej rodzicom trójki dzieci (w tym ośmiolatka z zespołem ADHD). Postępowanie zostało wszczęte z urzędu, na wniosek szkoły, sugerującej występowanie przemocy w rodzinie. – Uważamy, że zachowanie szkoły jest swoistą zemstą na rodzicach za dochodzenie swoich praw, rozważamy wniesienie skargi do Kuratorium Oświaty na dyrekcję szkoły, z uwagi na ignorowanie obowiązków szkoły wobec rodziców i dziecka - komentuje mec. Maciej Kryczka z Instytutu na Rzecz Kultury Prawnej Ordo Iuris. Rodzice dziecka posiadają orzeczenia potwierdzające występowanie u syna zespołu ADHD i zawierające szereg zaleceń dla szkoły. Rodzice twierdzą, że wielokrotnie próbowali podjąć dialog z przedstawicielami szkoły oraz wyegzekwować stosowanie zaleceń zawartych w orzeczeniu, ale były one przez szkołę notorycznie ignorowane. Od dyrekcji placówki rodzice mieli usłyszeć, że być może posiadają swoje prawa, ale szkoła ma prawo pozbawić ich władzy rodzicielskiej. W lutym 2018 roku, po konsultacji z prawnikami, rodzice wystosowali do szkoły pismo z prośbą o kontakt oraz o odpowiedź na pytania dotyczące opieki, którą otoczony jest ich syn w siedleckiej szkole. Dopytywali, czy wdrażane są skierowane przez nich zalecenia, o co niejednokrotnie apelowali. W reakcji szkoła złożyła pismo do sądu o wgląd w sytuację rodzinną, zarzucając stosowanie przemocy wobec małoletniego dziecka przez rodziców. Pracownicy szkoły informowali o niepokojącym zachowaniu ucznia względem nauczycieli i rówieśników. Sąd wszczął z urzędu postępowanie o ograniczenie władzy rodzicielskiej. Obrony rodziców chłopca podjęli się prawnicy Ordo Iuris. - Wnosimy o zachowanie pełnej władzy rodzicielskiej, wobec wszystkich dzieci – powiedział mec. Maciej Kryczka. Na pierwszej rozprawie złożono szereg dokumentów, które według informacji Ordo Iuris, potwierdzają, że rodzice wykonują władzę rodzicielską zgodnie z dobrem dziecka, zapewniają mu także stosowną opiekę psychologiczno-pedagogiczną. Złożone przez rodziców dowody wykazują ignorowanie zaleceń lekarskich względem dziecka po stronie szkoły, odmowę podjęcia jakichkolwiek rozmów oraz groźbę pozbawienia władzy rodzicielskiej w przypadku dochodzenia swoich praw. - Dziecko nie ma i nigdy nie miało problemów w nauce, jest także wychowywane zgodnie z wartościami katolickimi. Jak się okazuje i to nie podobało się opiekunom szkolnym – chłopczykowi zwrócono uwagę, aby się nie żegnał przed posiłkiem, jako że zachowanie to może rzekomo narazić je na wyśmiewanie ze strony innych dzieci - podaje Ordo Iuris dodając, że patronem szkoły jest Jan Paweł II. Trudności dziecka z ADHD w funkcjonowaniu nadpobudliwości psychoruchowej – Attention Deficit Hiperactivity Disorder (ADHD) znany jest na całym świecie od ponad stu lat. Uczeń cierpiący na nadpobudliwość psychoruchową niewątpliwie dezorganizuje pracę zespołu klasowego oraz pracę nauczyciela. Często towarzyszą temu problemy dydaktyczne związane z osłabieniem koncentracji ucznia oraz niezdyscyplinowaniem. Z tego względu szczególną rolę w procesie dydaktycznym dziecka cierpiącego na ADHD odgrywa nauczyciel. Podstawowym problemem dla dziecka z ADHD jest przebywanie w jednym i tym samym miejscu przez dłuższy czas. Uczeń często nie jest w stanie pozostać w ławce przez czas trwania zajęć, co wynika z odczuwania ogromnej potrzeby ruchowej. Typowym dla niego zachowaniem jest spacerowanie po klasie, kiwanie i kręcenie na krześle, częste upadki rozpraszające uwagę pozostałych dzieci, które jeszcze przed chwilą słuchały czytanego przez nauczyciela opowiadania. Bardzo niebezpiecznym zachowaniem dziecka z ADHD są próby wspinania się. Wszelkiego rodzaju meble, drabinki stanowią dla niego wyzwanie i rodzą w nim chęć zdobywania. Wyzwania te są niewątpliwie jego zdaniem o wiele bardziej ciekawe niż zajęcia edukacyjne. Dziecko z ADHD z wielką przyjemnością bierze udział w zajęciach ruchowych, podczas których może spożytkować nadmiar energii biegając, wspinając się, rzucając przedmiotami do celu. Pomimo ogromnego zaangażowania w zajęci z zakresu edukacji motoryczno – zdrowotnej dziecka z ADHD nieuniknione jest zamieszanie wywołane poprzez brak umiejętności dostosowania się do obowiązujących reguł podczas gier grupowych. Oczekiwanie na swoją kolej, nie wykonywanie poleceń wydawanych przez nauczyciela dezorganizuje pracę zespołu a czasem prowadzi do nieporozumień wśród dzieci. Uczeń z nadpobudliwością niejednokrotnie atakuje słownie lub fizycznie rówieśników z grupy przeciwnej, wybucha płaczem lub obraża się na pozostałych członków grupy, domaga się ciągłego chwalenia i natychmiastowego nagradzania za ewentualne zwycięstwo. Brak świadomości nad konsekwencjami swojego postępowania spowodowanego nadpobudliwością to kolejna trudność, z jaką musi zmierzyć się mały wiercipięta. Wzmożona impulsywność sprawia, że nie potrafi on przewidzieć następstw różnych wydarzeń i zachowań. Pomimo tego, że uczeń z ADHD doskonale zna zasady prawidłowego zachowania się, niewielki bodziec zewnętrzny wywołuje niepożądane postawy. Pochopnie podejmowane decyzje, prowokowanie niebezpiecznych w skutki sytuacji to domena dziecka z ADHD. Podczas przerw jest ono inicjatorem zabaw, które wyzwalają emocje i nadmiar energii, a jednocześnie kończących się dotkliwymi urazami, co wynika z braku umiejętności przewidywania konsekwencji. Chęć bycia w centrum uwagi przeszkadza w nawiązywaniu kontaktów z innymi dziećmi. Zachowanie dziecka z ADHD warunkowane zaburzeniem często zniechęca rówieśników do kontaktu z nim, budzi obawę przed agresywnym zachowaniem. Prowadzi to do poczucia osamotnienia i bezradności w stawianiu czoła ADHD. Niejednokrotnie odrzucenie ze strony rówieśników w połączeniu z ciągłymi niepowodzeniami szkolnymi mają odzwierciedlenie w popadaniu w nałogi czy depresje oraz w poszukiwaniu akceptacji w grupach przestępczych. Zaburzenia uwagi powodują znaczne trudności w koncentrowaniu się na powierzonym dziecku zadaniu. Zbyt długi czas poświęcony na rozwiązanie jednego zadania zniechęca do dalszej pracy, sprawia, że dziecko czuje się znużone zaczyna rozglądać się po klasie i szuka ciekawszego jego zdaniem zajęcia. Dziecko cierpiące na nadpobudliwość często już na samym początku rezygnuje ze zbyt skomplikowanego na pierwszy rzut oka zadania. Wynika to z kłopotów w zapamiętywaniu dłuższych poleceń czy selekcjonowaniu najważniejszych informacji z dłuższych fragmentów. Czuje się ona przytłoczone nadmiarem informacji docierających ze wszystkich stron. Dziecko z ADHD nie słyszy około 50 % tego, co się do niego mówi i zapamiętuje około 50 % tego, co usłyszało. Większość dzieci z zaburzeniami koncentracji boryka się z problemami w czytaniu i pisaniu. Nie potrafią one skupić się na tym, co czytają, nie kończą zdań, popełniają wiele błędów gramatycznych. Litery są rozchwiane, zniekształcone. Bardzo trudno jest dziecku wejść w nawyk płynnego pisania i wyrobienia odpowiedniego charakteru pisma. Już sama myśl o kolejnym niepowodzeniu w pisaniu oraz niezadowolenie ze strony rodziców czy wychowawców zniechęca dziecko do podjęcia tego działania. Roztargnienie i dodatkowe zaburzenia towarzyszące ADHD takie jak: dysleksja, dysgrafia, dysortografia czy dyskalkulia stanowią duże utrudnienie w nauce. ADHD jest przyczyną zapominania. Często zdarza się tak, że nauczyciel widzi w górze rękę ucznia wyrywającego się do odpowiedzi zanim jeszcze zdołał wypowiedzieć do końca treść pytania. Gdy nauczyciel wyraża zgodę na podanie przez dziecko odpowiedzi słyszy: „Czy może Pani powtórzyć pytanie?”. Jest to konsekwencją osłabionej koncentracji. Uczeń z nadpobudliwością psychoruchową jest ciągle aktywny, nie potrafi skupić się na jednej czynności, dlatego nie jest na bieżąco z tym, co dzieje się na zajęciach. Jeśli nauczyciel zapyta uczniów, co zapamiętały z przeczytanego wcześniej opowiadania po raz kolejny ujrzy w górze rękę roztargnionego dziecka, które po wyznaczeniu do odpowiedzi będzie mówić wszystko, co kojarzy się mu z danym tematem, nie koniecznie związanego z tym, o czym czytał nauczyciel. Nie udzielenie głosu dziecku cierpiącemu na nadpobudliwość niejednokrotnie wywołuje u niego napad złości, co znacznie dezorganizuje prace zespołu klasowego. Skłonność do zapominania wiąże się z zostawianiem rzeczy w przeróżnych przypadkowych miejscach. Uczniowie ci zapominają o zadanych pracach domowych. Brak jednego z przyborów szkolnych czy też zeszytu jest kolejną wymówką do biernego udziału w zajęciach. Przyjmowanie leków farmakologicznych przez dzieci cierpiące na ADHD również może znaleźć swoje odzwierciedlenie w funkcjonowaniu szkolnym. Mogą one wywołać nienaturalną senność, osłabienie, zmęczenie, kłopoty z koordynacja ruchów ponieważ osłabiają tak naprawdę wzmożoną aktywność jednakże nie leczą z nadpobudliwości. , Dzieci z ADHD wymagają więcej uwagi, cierpliwości, spokoju. Potrzebują one zrozumienia zarówno ze strony rodziców ,nauczycieli, jak i rówieśników, którzy zaakceptują je takimi jakimi są i uszanują ich odmienność, a jednocześnie pomogą w codziennych problemach i ułatwią funkcjonowanie w Latecka W., Zespół nadpobudliwości psychoruchowej. W: Uczeń z przewlekłą chorobą i uczeń z zaburzeniami psychicznymi w szkole ogólnodostępnej: poradnik dla nauczycieli szkół ogólnodostępnych: praca zbiorowa pod red. Kotta T. – Warszawa, MEN i S, 20052. Latecka W., Zespół nadpobudliwości psychoruchowej. W: Uczeń z przewlekłą chorobą i uczeń z zaburzeniami psychicznymi w szkole ogólnodostępnej: poradnik dla nauczycieli szkół ogólnodostępnych: praca zbiorowa pod red. Kotta T. – Warszawa, MEN i S, 20053. Pętlewska H., Pippi w szkolnej ławie – czyli o nadpobudliwości psychoruchowej / Opieka, Wychowanie, Terapia. – 2000, nr 4 ADHD Zespół nadpobudliwości psychoruchowej budzi wiele kontrowersji. Niesłusznie zaburzenie to przypisuje się każdemu dziecku, które uważa się za źle wychowane, które jest niegrzeczne, nie wykonuje poleceń. Istnieje grupa dzieci, które pomimo wielu interwencji i wyciągania konsekwencji, takich jak np. wezwanie rodziców czy obniżenie oceny ze sprawowania, nie zmienia swojego zachowania. Może to wynikać z celowego łamania zasad, złośliwości albo też być objawem ADHD. Wpatrywanie się w okno, notoryczne rozmawianie z kolegami czy przychodzenie na lekcję bez przyborów i zeszytów u 5 proc. uczniów stanowi sygnał występowania u nich ADHD – zaburzenia neurorozwojowego o złożonej etiologii. Uczeń z ADHD jest normalnym dzieckiem i nastolatkiem. Ma swoje pasje, zainteresowania, indywidualny charakter. Dlatego ważne jest, by zaburzenie to nie było tylko grupą objawów i problemów. Cierpiące na nie dzieci i nastolatki wymagają wprawdzie dużo więcej wsparcia i opieki ze strony rodziców i nauczycieli niż ich rówieśnicy, ale budowanie wspólnej relacji i kibicowanie im w zdobywaniu najdrobniejszych osiągnięć są tu najważniejsze. Charakterystyczne objawy zespołu nadpobudliwości psychoruchowej to: ■ nadruchliwość – przejawiająca się niemożnością przebywania w jednym miejscu i wzmożonym napędem, niespokojnym siedzeniem w ławce, wierceniem się, gadatliwością, hałaśliwością, ■ zaburzenia koncentracji uwagi – łatwość rozpraszania się pod wpływem zewnętrznych bodźców– czyjegoś głosu, włączonego telewizora w sąsiednim pokoju, przerzucanie się z jednej aktywności w drugą, trudność w skoncentrowaniu się na pracy, unikanie wysiłku umysłowego, długo trwające zabieranie się do zadań wymagających wysiłku umysłowego, zapominanie o codziennych zadaniach i łatwe gubienie rzeczy potrzebnych do nauki szkolnej, niesłuchanie poleceń lub brak reakcji na nie, wyłączanie się z aktywności – dziecko cierpiące na ADHD wydaje się często „śnić na jawie”, ■ impulsywność – kłopoty z przewidywaniem następstw swojego postępowania, impulsywne reagowanie na zaczepki, przystępowanie do wykonania zadania przed jego pełnym zrozumieniem, przed dokończeniem czytania i zrozumieniem instrukcji, niesłuchanie poleceń do końca, kłopoty z oczekiwaniem na swoją kolej, trudności w pracy w grupie, wszystko na zasadzie „tu i teraz”. ADHD nie jest winą rodziców ani dziecka. Leczenie tego zaburzenia postępuje wielotorowo, angażując zarówno lekarza, rodzinę, jak i szkołę. Pierwszym krokiem w leczeniu jest psychoedukacja rodziców, opiekunów pacjenta, a także nauczycieli i wychowawców. Informacje o chorobie można uzyskać przede wszystkim od specjalistów oraz dzięki wielu broszurom i poradnikom poświęconym temu zagadnieniu. Ważnym, jeśli nie jednym z najważniejszych elementów terapii są warsztaty dla rodziców dzieci z ADHD, podczas których uczą się oni postępować ze swoją pociechą i radzić sobie z jej problemami. W zależności od objawów i towarzyszących zaburzeń, można także rozważyć udział pacjenta w treningu zastępowania agresji, umiejętności społecznych lub w terapii poznawczo-behawioralnej. Warto zrozumieć na początku, że wiele zachowań dziecka wynika z objawów ADHD, a nie z jego złej woli. Nie można karać go za objawy, tak jak nie każe się kogoś za to, że ma wysokie ciśnienie. Dobrze jest nauczyć się odróżniać objawy ADHD od niepożądanego, celowego zachowania niewynikającego z zaburzenia. Jeśli dziecko ma problem z dokończeniem zadania, ale wraca do niego, gdy zwróci mu się uwagę i przywoła do pracy, to jest to objaw zaburzeń koncentracji. Jeśli jednak uczeń nie wykonuje polecenia nauczyciela, twierdząc, że nie będzie tego robił, bo mu się nie chce, to jest to celowe łamanie zasad i wymaga ono wyciągnięcia konsekwencji. Metody pracy z dzieckiem działają wtedy, kiedy są stosowane, tak jak okulary działają, kiedy mamy je na nosie. Nie można wyleczyć ADHD. Można jedynie sprawić, że problemy związane z chorobą będą w dużo mniejszym stopniu upośledzać funkcjonowanie i życie dziecka. Jeśli jego problemem jest rozpraszanie się w trakcie ADHD nie jest synonimem niegrzecznego dziecka Podczas odrabiania lekcji, rodzice mogą zastosować technikę „pustego biurka”: usunąć wszystkie zbędne przedmioty z biurka, ze ścian i otoczenia dziecka w miejscu, w którym odrabia lekcje. Sam stół, który do tej pory stał pod oknem, można dodatkowo przestawić pod ścianę, by to, co dzieje się na zewnątrz, nie dekoncentrowało. W szkole uczeń powinien być przesadzony do pierwszej ławki, blisko nauczyciela, by jego uwaga w pierwszej kolejności mogła się skupiać na lekcji, a nie na tym, co dzieje się w klasie. Kiedy rodzice chcą, by dziecko z ADHD wykonało polecenie, powinni mówić do niego krótkimi, pojedynczymi poleceniami. Muszą także nauczyć się przewidywać sytuacje, w których impulsywność dziecka mogłaby być dla niego niebezpieczna, np. podczas rowerowych wycieczek trasami przebiegającymi w pobliżu ulic. Wiele objawów wymaga akceptacji, a nie zwalczania. Dotyczy to przede wszystkim przejawów nadaktywności. Są to symptomy często najbardziej zauważalne, ale uciążliwe głównie dla innych osób, a nie samego dziecka. Można nie zwracać uwagi na to, że uczeń wierci się na krześle, dopóki nie przeszkadza w prowadzeniu lekcji. Jeśli słuchając nauczyciela, jednocześnie chce się on bawić małą gumową piłeczką czy zabawką, ściskając ją w dłoni, ponieważ rozładowuje w ten sposób napięcie i potrzebę ruchu – pozwólmy mu na to. Akceptacja oznacza spokojne obserwowanie dziecka, dostrzeganie pozytywów, chwalenie go, a nie pouczanie. Dopóki tym, co robi, nie zagraża sobie ani innym osobom, warto wyrażać swoją akceptację poprzez niewtrącanie się w podejmowane przez dziecko działania. Nie można liczyć na to, że jeśli jednego dnia tłumaczymy uczniowi, iż nie może bez powodu chodzić po klasie w trakcie lekcji, to od tej pory będzie codziennie się do tego stosował. Dzieci z ADHD nie pamiętają zasad i wymagają powtarzania reguł, na które się umówiły. Przy ich przestrzeganiu warto dziecko za to chwalić. Pochwał nigdy za dużo: za każdą – dla nas najdrobniejszą, ale dla dziecka z ADHD niekoniecznie – dobrze wykonaną czynność, spełnienie polecenia, za to, co poszło lepiej niż dotychczas. Fakt, że jednego dnia pochwaliliśmy dziecko za przyniesienie do szkoły wszystkich niezbędnych przyborów, nie oznacza, że gdy będzie mu się to zdarzało częściej, możemy przestać je chwalić i uznać, że to już normalne zachowanie. Za każdym razem będzie to jego sukces, który warto podkreślać. Pomoc dla ucznia z ADHD na terenie szkoły (część również w środowisku domowym) powinna obejmować Akceptację niezależnych od woli dziecka cech jego temperamentu – dziecka z ADHD nie wolno karać za objawy zespołu nadpobudliwości psychoruchowej, ponieważ nie ma na nie wpływu. W tym celu dobrze jest umieć odróżniać celowe zachowania niepożądane od objawów. Skutecznym sposobem w takiej sytuacji jest przypomnienie obowiązującej zasady lub polecenia. W większości przypadków dzieci, które wykazują objawy ADHD, wracają do wykonywanego przypadku zachowań niepożądanych częściej występuje celowa odmowa wykonania zadania. 2. Zwracanie pozytywnej uwagi/chwalenie ucznia za najmniejsze osiągnięcia i wysiłek. 3. Zapewnienie dziecku wzmocnień w zakresie zachowań pozytywnych, w sytuacjach, kiedy udaje mu się powstrzymywać zachowania impulsywne i niepożądane, zmniejszyć częstotliwość ich pojawiania się i ich siłę. 4. Docenianie i wzmacnianie obszarów kompetencji ucznia. 5. Zachęcanie do wspólnego spędzania czasu w małych grupach rówieśniczych opartych na zabawie, które będą służyć nie tylko swobodnemu nabywaniu umiejętności społecznych, ale także decentracji dziecka z ADHD w zakresie postrzegania stanów emocjonalnych innych osób. 6. Ustalenie z dzieckiem zasad, norm i konsekwencji obowiązujących w klasie (najlepiej zaproponować je całej klasie). Dzieci z ADHD mogą „wypróbowywać” nowe środowisko, a brak znajomości konsekwencji za ich nieprzestrzeganie powoduje często łamanie zasad. 7. Polecenia należy formułować krótko, w postaci równoważników zdań, w formie prostej instrukcji wykonania zadania lub jako przypomnienie zasady (np. „śmieci do kosza”), i dzielić zadania na etapy. Pomocne może być poproszenie dziecka, by powtórzyło pytanie lub polecenie, aby upewnić się, czy je słyszało i zrozumiało. Ważne rozwojowo jest konsekwentne, każdorazowe egzekwowanie od dziecka wydawanych mu poleceń i zasad. W sytuacji, gdy polecenie może być trudne do wyegzekwowania, należy go nie wydawać. 8. Unikanie w trakcie sprawdzianu zadań, które trzeba przepisać z tablicy – ograniczy to ryzyko błędów z nieuwagi. 9. Każdorazowe dopilnowanie zapisywania prac domowych. 10. Podzielenie zadań na mniejsze fragmenty lub ich skrócenie. Dzieci z ADHD gorzej radzą sobie z długimi zadaniami i ze zrozumieniem złożonych poleceń (zarówno w formie ustnej, jak i pisemnej) – dlatego lepiej dać im kilka krótkich zadań niż jedno długie. Konieczna będzie pomoc w zrozumieniu zadań tekstowych, wydawanie krótkich poleceń, prostej instrukcji, dzielenie zadania na etapy. Dziecko z ADHD może nie reagować na polecenia wydawane całej klasie. Warto powtórzyć je bezpośrednio uczniowi, gdy cała klasa już pracuje. 11. Zachęcanie i cierpliwe wymaganie od dziecka z ADHD wykonywania zadań przeznaczonych dla całej grupy rówieśników, mimo jego szybkiego znużenia i zniechęcenia. sprawdzanie zadań ucznia i jego postępów w pracy na lekcji, częste podchodzenie do niego, sprawdzanie, czy pracuje, czy ma otwartą książkę na tej stronie, na której trzeba itp. – ze względu na obecność cech zaburzeń koncentracji uwagi. 13. Unikanie poleceń zakazujących różnych czynności i zastąpienie ich nakazem robienia czegoś innego – dziecku z ADHD znacznie trudniej jest zakończyć jakąś czynność, niż rozpocząć nową. 14. Niezauważanie np. wiercenia się w ławce, jeśli nie przeszkadza ono w prowadzeniu lekcji (pamiętajmy przy tym o zasadzie, że nie wolno karać za objawy) – wiele dzieci z ADHD nie jest w stanie jednocześnie siedzieć nieruchomo i uważać. 15. Rozważenie sposobu na „zagospodarowanie” nadmiernej ruchliwości dziecka, jeśli się ona pojawia, np. przydzielenie mu dodatkowej funkcji dyżurnego. 16. Stworzenie zeszytu korespondencji z rodzicami (nie jest to dzienniczek uwag) – dziecko, wychodząc z klasy, powinno mieć w nim zapisane: pracę zarówno ustną, jak i pisemną – jeśli nic nie jest zadane, należy wpisać „Nic nie jest zadane” – wszelkie informacje o sprawdzianach (data, zakres), informacje o tym, co trzeba przynieść następnego dnia do szkoły, kiedy jest wycieczka itp. Bardzo ważne jest, by obok tych wiadomości znalazła się specjalna rubryka na pochwały z danego dnia, za najdrobniejsze sukcesy. Pochwały i nagrody bardzo motywują do lepszej współpracy. Nie należy wpisywać w tym zeszycie uwag oraz informacji o złym zachowaniu! Brak pochwały z danego dnia będzie dla rodziców wystarczającą informacją zwrotną. Biorąc pod uwagę objawy ADHD, trzeba liczyć się z tym, że bardzo łatwo może dojść do zgubienia lub zapomnienia zeszytu. W przypadku jego zgubienia rodzice powinni przygotować nowy, a w sytuacji jego zapomnienia – należy poprosić o wpisywanie tych informacji w innym, używanym danego dnia przez dziecko, zeszycie. 17. Ustalenie z dzieckiem przez każde ze środowisk zasad funkcjonowania i egzekwowanie ich na własnym terenie. 18. Zmianę ławki ucznia – zaleca się, by posadzić dziecko z ADHD blisko nauczyciela (najlepiej w pierwszej ławce) ze spokojnym uczniem, lecz nie najlepszym przyjacielem, najlepiej plecami do reszty kolegów. Należy zadbać, by dziecko siedziało z dala od rozpraszających elementów – okna, kolorowej tablicy itp. Na ławce powinny być tylko potrzebne przedmioty. Oprócz wyżej opisanych zaleceń, mających pomóc dziecku z ADHD w funkcjonowaniu w środowisku, niezwykle istotne są także interwencje ukierunkowane na mogące pojawiać się w przyszłości zachowania o charakterze opozycyjno-buntowniczym na terenie szkoły. U ich źródeł leżą bardzo często doświadczenia z przeszłości, które mogły nauczyć dziecko przyciągania uwagi dorosłych przez negatywne zachowania – także w sytuacji, gdy dorośli reagują krzykiem lub karaniem. Dla niektórych dzieci ważna jest nawet taka forma uwagi z ich psychologiczne pokazują, że karanie w przypadku tak nasilonych objawów przynosi odwrotne do zamierzonych rezultaty, czyli wzrost zachowań niepożądanych. W przypadku dzieci z ADHD niewskazane jest stosowanie punktów ujemnych, odsyłanie ucznia w trakcie lekcji do psychologa/pedagoga, wzywanie rodziców do szkoły, wpisywanie uwag do dzienniczka. W celu zapobiegnięcia powstaniu tego wzorca należy zwracać uwagę na zachowania pożądane, często chwalić dziecko, dawać mu możliwość szybkiej gratyfikacji za poprawne, jasno zdefiniowane sposoby postępowania. W przypadku występowania zachowań niepożądanych sugeruje się, aby ignorować te, które nie zakłócają funkcjonowania klasy, i ustalić system zasad oraz konsekwencji grożących za poważniejsze naruszenia. Jak więc odróżnić objawy ADHD od nieposłuszeństwa? ADHD nie jest synonimem niegrzecznego dziecka, a nieposłuszeństwo jest wyuczonym zachowaniem. z ADHD mogą osiągać dobre i bardzo dobre wyniki w nauce. Każde trudne zachowanie należy traktować początkowo jako niepożądane, ale niezależne od dziecka. 2. Zdarza się, że dziecko choruje na jeden z podtypów ADHD z przewagą zaburzeń uwagi, bez objawów nadruchliwości i impulsywności. Często dotyczy to dziewczynek. Takie dziecko uznawane jest za grzeczne, ponieważ nie przeszkadza otoczeniu. Czasem ma opinię zdolnego, ale leniwego. 3. ADHD nie zwalnia z obowiązku szkolnego, konieczności bycia posłusznym i punktualnym. Diagnoza oznacza tylko tyle, że otoczenie dziecka musi zastosować odpowiednie strategie radzenia sobie z objawami. 4. Strategie stosowane w opiece nad dzieckiem z ADHD są skuteczne także w odniesieniu do innych dzieci. 5. Dzieci z ADHD, ponieważ są impulsywne, nie uczą się na karach. Motywacja i nagradzanie działają na nie najskuteczniej. 6. Współpraca z rodzicami jest niezbędna, ale przy zachowaniu zasady, że nauczyciel może oddziaływać na to, co dzieje się w szkole, a rodzic na to, co ma miejsce w domu, nie odwrotnie. Dlatego warto, aby szkoła wspólnie z rodzicami wypracowała takie obszary oddziaływań, na które oba środowiska mają realny wpływ, np. dotyczące pracy domowej albo wyciągania konsekwencji – w obu środowiskach powinny być one takie same za to samo konkretne zachowanie. 7. ADHD nie jest wskazaniem do nauczania indywidualnego. 8. Wiele osób z ADHD nie wyrasta z objawów, z tego względu opieka nad nimi trwa przez cały okres edukacji. 9. ADHD jest zaburzeniem ujawniającym się w nudnych sytuacjach. Ważne jest zatem, by w szkole nie było nudno. 10. U większości dzieci z ADHD występuje dysleksja lub dysgrafia. Przy takich zaburzeniach dziecko szybko się buntuje i przestaje lubić szkołę, gdy wymaga się od niego wyłącznie korzystania z umiejętności, które są zaburzone nie z jego winy. Niepodjęcie odpowiednich działań może rodzić skutki w postaci gorszych wyników w nauce, niestosowania nabytej wiedzy w szkole i poza nią, zachowań agresywnych w stosunku do otoczenia i rówieśników. Wszystko to powoduje, że dzieci te kontynuują edukację w systemie nauczania indywidualnego, powtarzają klasę albo zostają umieszczone w klasie integracyjnej. Szacuje się, że około 50–60 proc. dzieci z ADHD jest zawieszonych w prawach uczniach, a około 10–30 proc. przestaje chodzić do szkoły i nie kontynuuje nauki w szkole średniej. A przecież wielu z nich to dzieci o wysokiej inteligencji i dużych możliwościach, których nie potrafią wykorzystać ze względu na swoje objawy. Przy odpowiedniej pomocy dorosłych mogą osiągać dobre wyniki. Autorem jest lek. med. Anna Zielińska –rezydentka Oddziału Psychiatrii Wieku Rozwojowego Samodzielnego Publicznego Dziecięcego Szpitala Klinicznego w Warszawie, w trakcie specjalizacji z psychiatrii dzieci i młodzieży. Pracuje także w przyszpitalnej poradni oraz w Mazowieckim Centrum Neuropsychiatrii Dzieci i Młodzieży w Zagórzu Szpital w Józefowie. Jest członkiem zespołu prowadzącego badania kliniczne oraz Stowarzyszenia Aktywnie Przeciwko Depresji. Autorka publikacji popularnonaukowych z zakresu psychiatrii dziecięcej. Jak pracować z dzieckiem z zespołem Aspergera w domu i szkole Na podstawie doświadczeń zdobytych podczas kilkunastoletniej pracy terapeutycznej z dziećmi z zespołem Aspergera, ich rodzicami i nauczy­cielami autorki poradnika – psycholożki specjalizujące się w diagnozie i terapii dzieci oraz młodzieży z zaburzeniami rozwojowymi – opracowały zbiór sposobów radzenia sobie z trudnościami, które towarzyszą osobom dotkniętym tym zaburzeniem w sytuacjach społecznych. W książce znajdziesz: dokładne opisy objawów zespołu Aspergera; przykłady zachowań, które możesz zaobserwować u swojego podopiecznego; praktyczne wskazówki, jak radzić sobie w sytuacjach trudnych dla dziecka; liczne przykłady historyjek społecznych; szczegółowo rozpisane zasady popularnych gier i zabaw i inne porady przydatne w pracy z dzieckiem z zespołem Aspergera. Kategorie: Książki » Publikacje akademickie » Nauki społeczne » Pedagogika, Oświata i szkolnictwo Książki » Literatura naukowa i popularnonaukowa Język wydania: polski EAN: 9788383090344 Liczba stron: 120 Wymiary: Data premiery: Sposób dostarczenia produktu fizycznego Sposoby i terminy dostawy: Odbiór osobisty w księgarni PWN - dostawa do 3 dni robocze InPost Paczkomaty 24/7 - dostawa 1 dzień roboczy Kurier - dostawa do 2 dni roboczych Poczta Polska (kurier pocztowy oraz odbiór osobisty w Punktach Poczta, Żabka, Orlen, Ruch) - dostawa do 2 dni roboczych ORLEN Paczka - dostawa do 2 dni roboczych Ważne informacje o wysyłce: Nie wysyłamy paczek poza granice Polski. Dostawa do części Paczkomatów InPost oraz opcja odbioru osobistego w księgarniach PWN jest realizowana po uprzednim opłaceniu zamówienia kartą lub przelewem. Całkowity czas oczekiwania na paczkę = termin wysyłki + dostawa wybranym przewoźnikiem. Podane terminy dotyczą wyłącznie dni roboczych (od poniedziałku do piątku, z wyłączeniem dni wolnych od pracy).

prawa dziecka z adhd w szkole